Finish

De laatste etappe van de restaurant estafette liep anders dan verwacht. Le Pitaud, het lokale restaurant in Palluaud, bleek op de gekozen avond geen diner aanbod te hebben. Jammer maar waar. Het restaurant in chateau Le Mas de Montet in Petit Bersac zat vol. De keuze viel daarom uiteindelijk op het restaurant van Hotel de Perigord in Aubeterre. Fabrice Morel zwaait daar met zijn pollepels de scepter. En hij zwaaide deze avond weer eens goed. Het restaurant zat vol. De ober, die daar al enige rondloopt, wist wederom met zijn nonchalante ietwat komische manier van bedienen ons le laten genieten van de gerechten die we uitgekozen hadden. Het menu geschreven op het schoolbord was vrijwel onleesbaar en daardoor op voorhand al kansloos om gekozen te worden. Josje ging traditie getrouw voor twee voorgerechten. Overigens hadden we allemaal het hetzelfde voorgerecht. Foie gras in drie verschillende vormen. Verse foie gras gebakken en in een broodachtige muffin gepresenteerd. Superbe en water in de  mond lopend. De tweede vorm was al vloeibaar als een zachte romige creme in een glazen potje. Wederom superbe. De derde als meest bekende vorm: een koude plak foie gras met enkele fraaie grove korrels zout. Verder een bijna stroopachtige vijgencompote als garnering. Als hoofdgerecht had Jurgen zijn lamsrekkie en ik mijn duif (zie foto). Duif is dood zei Toon Hermans al. En dat gold ook voor deze. De duif was heerlijk bereid en nog steeds sappig van textuur. Na het nuttigen van dessert was het tijd voor het bekende verzoek  l’addition svp! Dat afrekenen had wat voeten in de aarde of misschien beter gezegd handen in de lucht. Afrekenen met verschillende betaalkaarten lukt niet. Hoe hoog de ober het betaal apparaat ook hield in zijn act het was onmogelijk om kontakt te leggen met de server. Uiteindelijk de machine in de openlucht buiten de deur houden lukte het wel. De fotos zijn het bewijs en daarmee was de finish van de restaurant eet estafette gehaald. Eensluidende conclusie van de estafette eters: Fabrice Morel, Hotel Perigord was de winnaar. Maar elke etappe had zijn charme. Nu gaan we eens beginnen aan de vier dagen op droog brood en water estafette. Kunnen de betaalkaart strippen wat afkoelen en het is ook nog eens goed voor het lichaamsgewicht.

Afgelopen donderdag was het ook de finish van het verblijf van Josje en Jurgen. ‘s Ochtends vroeg (05.30) uit de veren om met de camper weer richting Arnac-Pompadour te rijden om de Volvo op te halen. Na een kop kofie in een lokale uitspanning werd de bagage zorgvuldig door Jurgen in zijn auto geladen. Jurgen en Josje gingen huiswaarts en ik richting LaRoche Canillac met Tia om daar de verjaardag van Jan te vieren met ….. een uit-etentje. Dus mijn water en brood etappes laten nog even op zich wachten.