Pareltje

Nu na bijna vijf jaar wonen hier heb ik gisterenavond nog weer een pareltje ontdekt in dit gebied. Ik kwam toevallig via een affiche in Aubeterre op het spoor van een nieuw festival in Ronsenac. Het festival Les Ronsenacales werd gehouden in het klooster van Ronsenac. Het klooster gesticht rond 1100 staat pal tegen de kerk aan. Het is behoorlijk vervallen geraakt. Maar de vrienden van het klooster in Ronsenac doen hun best om het weer te herstellen. Al met al lijkt het een project van vele zo niet tientallen jaren. In de late avondzon en met nogal wat wind kon men vooraf aan de twee concerten een eenvoudige maatltijd eten. Volgens goed Frans gebruik aan lange tafels. Naarmate het aanvangsuur naderde werd het drukker en drukker. Het was nog een hele kunst om de meer dan 100 bezoekers aan het eerste concert te herbergen in gewelfde kelder. De entree was improvisorisch. Voor mensen slecht ter been absoluut niet toegankelijk. Verder denk ik dat men de veiligheidsregels behoorlijk overschreed door zoveel mensen in zo’n kleine ruimte te proppen. En daar gingen de deuren op het podium naar buiten open. Vijf vrouwen liepen samen  statig zingend naar binnen. Men kreeg al meteen een applaus. Wat een entree. De liederen door Cum Jubilo over de reis naar Compostello de Santiago waren net als de reis. Net iets te lang en te weinig afwisselend. Het was een lange zit voor menigeen. Hieronder een impressie van locatie, eetsessie en het entree van het koor.

Maar de topper van de avond waar ik me op verheugde begon ruim na 22.00 door nog wat electriciteits problemen. In de voorstelling genaamd ‘Quadrature’ ging de groep Cie D(anse) M(usique) I(mage) aan de slag in de binnentuin van het voormalig klooster. In totaal stonden twaalf video beamers opgesteld om de beelden op drie muren te vertonen. Twee beamers hadden een giga lens. Zodat ruimschoots ook de toren van de aangelegen kerk beschenen kon worden. De kleinere beamers deden de onderste helft van de muren. Voor de rest een violist die elektrisch versterkt speelde. Ook had men een eigen muziek compositie die uit twee boxen klonk. Daarnaast een zevental dansers in het wit gekleed. Tot zover de techniek. De bewerkte stilstaande beelden of videos waren weer eerdere opnamen van dansers in de binnentuin. De dansers in de tuin speelden met hun dubbelgangers geprojecteerd op de muren. De projectie was in een woord imposant. De gebruikte kleuren waren bijzonder warm en kwamen goed tot zijn recht. Het geheel maakte een rustige indruk. Het leek me dat wat meer video bewerking mogelijk het geheel nog spectaculairder zou kunnen maken. Maar dat is een keuze van de kunstenares (Odile Pellissier). Ik sprak haar na afloop nog even. Ze is op dit gebied al heel wat jaren bezig met deze groep. Zeer tevreden en geinspireerd door de laatste voorstelling vertrok ik weer richting Les Cotes. Wat rest is de herinnering en onderstaande video.